وه! که کارم ز دست می برود

روزگارم ز دست می برود

خود ندارم من از جهان چیزی

وآنچه دارم ز دست می برود

یک دمی دارم از جهان و آن نیز

چون برآرم ز دست می برود

بر زمانه چه دل نهم؟ که روان

همچو یارم ز دست می برود

در خزان ار دلی به دست آرم

در بهارم ز دست می برود

از پی صید دل چه دام نهم؟

که شکارم ز دست می برود

چه کنم پیش یار جان افشان؟

که نثارم ز دست می برود

نیست جز آب دیده در دستم

زان نگارم ز دست می برود

طالعم بین که: در چنین غم ها

غمگسارم ز دست می برود

بخت بنگر که: پای بر دم مار

یار غارم ز دست می برود

دستگیرا، نظر به کارم کن

بین که کارم ز دست می برود